μαγνητοσυστολή

Μεταβολές των διαστάσεων και της μορφής ενός σώματος όταν αυτό μαγνητίζεται. Οι μεταβολές αυτές, τις οποίες ανακάλυψε το 1842 ο Τζάουλ, είναι αισθητές, αν και πολύ μικρές, ιδιαίτερα στα σιδηρομαγνητικά υλικά. Πιο πρόσφατα ο Καπίτσα, με τη χρήση ισχυρών μαγνητικών πεδίων, διαπίστωσε ασθενή φαινόμενα μ. ακόμα και σε παραμαγνητικά ή διαμαγνητικά υλικά. Η μ. εξηγείται με την υπόμνηση ότι η μαγνήτιση μιας ουσίας είναι το μακροσκοπικό φαινόμενο που προκαλείται από το γεγονός ότι, υπό την επίδραση ενός εξωτερικού μαγνητικού πεδίου, τα μικροσκοπικά μαγνητικά δίπολα (στοιχειώδεις ή μοριακοί μαγνήτες) που υπάρχουν κατά περιοχές μέσα στο υλικό, προσανατολίζονται κυρίως κατά τη διεύθυνση του πεδίου. Στο σύνορο δύο τέτοιων περιοχών αναπτύσσεται ένα είδος ανταγωνισμού, καθώς εκείνη η περιοχή που έχει τα δίπολά της ευθυγραμμισμένα, όσο το δυνατόν πιο παράλληλα με την ένταση του εξωτερικού πεδίου, κερδίζει κάποια από τα δίπολα της άλλης και διογκώνεται. Κατ’ αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να προκληθούν εσωτερικές ελαστικές τάσεις, οι οποίες μακροσκοπικά παρουσιάζονται ως μεταβολές των διαστάσεων του υλικού. Αυτό επιβεβαιώθηκε από το αντίστροφο φαινόμενο. Είναι νοητό ότι το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έκδηλο στα σιδηρομαγνητικά υλικά, στο μέτρο που τα υλικά αυτά παρουσιάζουν υψηλές μαγνητικές ροπές σε εκτεταμένες περιοχές, έστω και μικροσκοπικές (ονομαζόμενες περιοχές του Βάις), και ο προσανατολισμός αυτών των μαγνητικών ροπών, σε σχέση με το εξωτερικό πεδίο, προκαλεί αισθητές εσωτερικές τάσεις. Το φαινόμενο της μ. είναι ιδιαίτερα εκμεταλλεύσιμο σε πομπούς και δέκτες υπερήχων, με συχνότητες περιλαμβανόμενες μεταξύ 20.000 και 100.000 κύκλων ανά δευτερόλεπτο.

* * *

η

φαινόμενο κατά το οποίο μία ουσία υφίσταται μεταβολή τής μορφής και τού όγκου της όταν τοποθετείται μέσα σε μαγνητικό πεδίο.